Xente Lendo

George Orwell foi un famoso novelista británico, dúas das súas obras máis destacadas son Rebelión en la granja e 1984, das cales vou falar.

Rebelión en la granja:Este libro é unha obra satírica que trata sobre o estalinismo, ao cal Orwell sendo comunista odiaba, por unha purga estalinista que sufriu cando estaba na guerra civil española.

Trátase dunha granxa na que todos os animais están sometidos ao home, e os porcos, co apoio do resto rebélanse contra os humanos, pero pouco a pouco as ideas do “viejo mayor” de xustiza e liberdade vanse convertindo nunha tiranía peor cá dos humanos.

Persoalmente creo que este libro é unha marabilla, fai unha distopía perfecta do que pasaba na URSS no período que abarca dende o 1922 ata o 1953, a parte da historia na que Stalin serÍa o dictador do país mencionado anteriormente, que remataría coa súa morte e o proceso de desestalinización por parte de Nikita Jrushchov.

1984: 1984 é unha novela dun futuro alternantivo no que hai un poder total do goberno, que o ve todo polas telepantallas e Winston, un traballador do ministerio da Verdade namórase de Julia, outra traballadora do mismo, vense varias veces ata que a “policía do pensamento” os descubre e son sometidos a diversas torturas.

Persoalmente este libro gustoume moitísimo, Orwell, nesta obra quere falar en contra de todo tipo de totalitarismos, o que me pareceu moi impactante foi que a tecnoloxía que describe no libro era a que realmente había no ano 1984, cando este libro se escribiu no ano 1947, co falecemento de Orwell no 1950.

Simplemente incrible, recoméndolla a todo o mundo.

No relato O retrato de Castelao, publicado en 1934, explícanos como el foi requerido para que lle fixera un retrato a un neno que estaba a pouco tempo de morrer. Aínda que hoxe nos resulte chocante, isto era costume facelo cos mortos naquela época aínda que hoxe en día sería impensable, agora para nós sería coma unha falta de respeto, desagradable ou tétrico…

Pois non fai moito, fai apenas uns 70 ou 80 anos isto era algo normal aquí na Galicia. Facíase, sobre todo, porque naquela época non había o mesmo que hai agora, non había teléfonos móbiles, boas cámaras, etc.

Daquela ti na túa vida só tiñas dúas ou tres fotos, non máis, e ao millor eran de cando eras rapaz, ou adolescente, así que se a persoa morría facíaselle unha fotografía para poder recordalo ben, san, e para recordar que seguía na familia aínda que non estivese fisicamente. Ademais que Galicia sempre foi un pobo cunha relación moi natural coa morte.

Houbo un tempo no que, polas vilas e aldeas de Galicia, circulaban os ‘fotógrafos de mortos’, chamados para retratar aos defuntos no

seu tránsito cara a outra vida. Houbo grandes mestres deste arte como Virxilio Viéitez (Forcarei), José Moreira (O Porriño), Ramón Caamaño (Muxía), Raniero Fernández (Vigo), Pedro Brey (A Estrada) ou J. Pintos (Pontevedra). Todos eles eran en realidade fotógrafos convencionais, aquilo era un traballo, pero dedicaron parte das súas vidas a retratar a morte dos demais.

Información sacada da páxina Web: https://www.gciencia.com/historias-gc/fotografos-de-mortos-galicia/

Manuel Rivademar Betanzos

O relato O retrato de Castelao cóntanos unha historia tráxica e chea de tenrura.  O argumento é o seguinte:

Castelao deixara a profesión de médico, mais un día o taberneiro, Melchor, chamou á súa porta para que vise a seu fillo, el aceptou. Cando chegaron á casa de Melchor, el díxolle que o que quería era un retrato do seu fillo, pero Castelao díxolle que era mellor facer una fotografía e convenceuno. Pouco despois de Castelao chegar á casa,  Melchor petoulle na porta outra vez dicindo que os fotógrafos non tiñan magnesio. Castelao aceptou a facerlle un retrato, cando xa tiña o retrato terminado Melchor queixábase do resultado:

-Pola alma dos seus defuntos, non mo retrate así. ¡Non lle poña esa cara tan encoveirada e tan triste!
Confeso que ó volver á realidade non souben que facer, e púxenme a repasa-las liñas xa feitas do retrato. O silencio foi esgazado novamente por Melchor:
-Vostede ben sabe como era o meu rapaciño. Faga memoria, señor, e debúxemo rindo. […]

Desde que Charles Dickens publicara en 1843 A Christmas Carol (Un conto de Nadal) tornouse un dos maiores clásicos de Nadal de todos os tempos, quen non coñece ao avaro Scrooge? Pois ben, neste período prenavideño os nosos alumnos están traballando nesta obra e algo especial nos preparan.

Charles Dickens é un máis grandes escritores da literatura universal e a súa obra está marcada sobre todo pola crítica social. Era un fero crítico da pobreza e da estratificación social da sociedade vitoriana e un dos personaxes mellor debuxados dentro das súas novelas é a propia cidade de Londres nesa época.

Entre as súas múltiples obras destacamos tres traducións ao galego: Oliver Twist (Galaxia), Grandes esperanzas (Vicens Vives) e Un conto de Nadal (Xerais). Traducións de Moisés Barcia, Isabel Soto e Alfonso Prada.

Mención á parte merece a preciosa edición que a editorial Kalandraka editou recentemente con ilustracións de Roberto Innocenti e tradución de Carlos Acevedo. No seguinte booktrailer podedes ver unha mostra:

Canto de Nadal

Historia de Galicia é un gran clásico que non debería faltar en calquera biblioteca galega, pública ou privada. Desde a súa primeira aparición en 1984, como unha síntese histórica do país, Ramón Villares foi ampliando e enriquecendo a súa proposta, ata concretarse nun documentado, rigoroso e ameno relato que achega as claves necesarias non só para entender o pasado propio, senón interpretar o presente e afrontar o futuro.Se o primeiro dos dous tomos abarcaba o longo período comprendido entre a Gallaecia e o Antigo Réxime, a segunda parte comprende un tramo temporal máis breve, pero no que se desenvolveron os acontecementos e correntes que desembocan na Galicia actual. Son catro os capítulos os que abordan estes feitos significativos que van do século XIX ao XXI. Primeiro, o tránsito do Antigo Réxime a outro tipo de sociedade, menos rural e máis industrializada, seguido das ansias de modernización e o nacemento do nacionalismo. A Guerra Civil, o franquismo e a Transición democrática, coa autonomía galega, pechan o tomo, que, do mesmo xeito que no primeiro, analizan con detalle os casos de varias cidades que encarnan algúns dos cambios experimentados polo país: neste volume son A Coruña, Vigo, Ourense e Buenos Aires. A VOZ REDACCIÓN

La Voz de Galicia ofrece a partir deste domingo unha selección de cinco títulos claves para coñecer nun abano de tempo Galicia, España e Europa, para vernos e entendernos mellor. A Historia de Galicia, o gran clásico de Ramón Villares, abriu esta apaixonante viaxe pola nosa historia.

En tempo de peches perimetrais, non hai como a lectura para superar barreiras e coñecer mundo. Con esta vontade, veño cunha proposta poética que conforma unha viaxe que non coñece fronteiras: Atlas, da poeta ourensá Alba Cid (Ourense,1989), publicado pola Editorial Galaxia no 2019.

A poeta lévanos da man a través do tempo e da xeografía, elaborando unha cartografía propia de aquilo que a ela lle fascina, lle chama a atención. Cada poema parte dunha fascinación singular: a historia dos tulipáns, as pinturas en tea de araña dos monxes dos Alpes tiroleses ou a pesca con corvos mariños no continente asiático son só algúns exemplos deses casus belli que activan a curiosidade da poeta e que a levan á creación poética que nos fai chegar a través deste poemario de diálogos culturais, espazos e territorios que cristalizan nesta cartografía de gran beleza que é Atlas.

A obra de Alba Cid foi recoñecida no pasado mes de outubro co Premio Nacional de Poesía Xove Miguel Hernández, sendo a segunda obra en galego que consegue este galardón após Celebración (2015) de Gonzalo Hermo.

Alba Cid é poeta e investigadora en poesía contemporánea. Aínda que este é o seu primeiro poemario, ten participado en volumes como Poética da casa (2006) ou No seu despregar (2016), antoloxía poética de Apiario. Na actualidade, como docente, encárgase do John Rutherford Centre for Galician Studies, da Universidade de Oxford.

Para rematar, déixovos cun vídeo onde poidedes escoitar á poeta recitando algúns dos poemas que conforman o seu Atlas.

Espero que vos guste!

Como ben sabedes, a Biblioteca do Seminario está composta por varias salas e corredores distribuídos ao longo do edificio, e conta con preto de 30000 volumes clasificados en distintas materias. Pois no día de hoxe vimos transmitirvos unha boa nova. Xa temos dispoñible o catálogo para a súa consulta dende a web do centro!

E isto… como funciona? Pois dunha forma moi sinxela. A través do seguinte enlace ou introducindo nunha nova xanela do teu navegador a dirección:

https://www.smasuncion.es/repositorio-dixital-biblioteca-seminario-menor-da-asuncion/ Podes visualizar a nosa interface de busca.

Alí atoparás unha táboa, cunha pequena lupa na parte superior dereita que che permitirá realizar a busca por autor, título, área, editorial ou mesmo ano. Ademais, cando realices a busca, visualizarás uns pequenos recunchos de información engadida a través da columna observacións, que nalgúns casos che darán información a maiores sobre ese volume en concreto ou algunha curiosidade.

O difícil é decidirte! A ver agora con que libro te quedas… Cando o teñas decidido recorda poñerte en contacto con nós para realizar o préstamo!

Hai hoxe 100 anos, o 30 de outubro de 1920, vía a luz en Ourense o 1º número da Revista Nós, publicación pensada pola xeración das Irmandades da Fala con contidos literarios, lingüísticos, artísticos, etnográficos, filosóficos e de pensamento político. Nos seus escasos 13 anos de vida converteuse nunha plataforma de creación interxeracional, nela participaron preto de 200 autores dun amplo abano profesional.

Trataba esencialmente dous ámbitos distintos: por un lado o descubrimento da identidade galega, introducindo liñas de investigación novas e contribuíndo á modernización metodolóxica; e por outro lado a presentación das ideas que ían xurdindo en Europa.

O lema da Xeración Nós, e por extensión da revista, era ser “célula de universalidade” e isto traduciuse nunha enorme presenza doutras culturas na revista, especialmente das centroeuropeas e dos epicentros culturais predominantes na época. Podemos atopar nela textos da literatura popular á par de informacións sobre literaturas europeas, textos de autores portugueses ao lado dunha tradución fragmentaria da novela Ulises de James Joyce, a primeira, cabe salientar, en realizarse no Estado español.

No noso centro temos a grande sorte de contar cunha edición facsimilar de todos os números da Revista Nós polo que podemos comprobar non só o valor dos seus contidos senón tamén contemplar o traballo artístico esquisito que Castelao imprimiu en toda a revista, desde a portada aos máis mínimos detalles de cada folla.

Na Semana Cultural do curso pasado, adiantándonos a esta celebración, puidemos gozar dunha exposición elaborada en boa parte polos alumnos de 2 de bacharelato. Se ben o centenario da revista cultural Nós foi o motivo principal, o que se pretendía coa exposición era reflectir o intenso labor cultural que se levou a cabo nesa época en ámbitos diferentes: lingua, ensino, igrexa, arte, literatura, ciencia, cine, política, teatro… 

Recomendamos a visita á exposición “De Nós a nós” na Cidade da Cultura, unha das citas culturais imprescindibles do outono de 2020.

https://www.youtube.com/watch?v=W7qOtw9vv0Y&feature=emb_logo

Cada 24 de outubro conmemórase o Día da Biblioteca en recordo da destrución da Biblioteca de Saraxevo, incendiada o 1992 durante o conflito balcánico.

A iniciativa naceu para trasladar á opinión pública a importancia da biblioteca como lugar de encontro dos lectores de todas as idades coa cultura, e como un instrumento de mellora da formación e a convivencia humana.

Un violonchelista actuando na destruída Biblioteca Nacional de Saraxevo