Xente Lendo

Todo empeza cando Riuk o shinigami (deuses da morte que deciden a vida dos seres humanos anotando os seus nomes nos seus cadernos de morte) deixa caer un dos seus cadernos ao mundo humano xa que estaba aburrido. Light, o noso personaxe principal, mira dende a ventá do seu instituto e ve caer a libreta, á saída das clases cóllee e empeza a ler as regras comezando por esta: todos os nomes escritos neste caderno morirán pasados 40 segundos, se non se especifica a morte morrerán dun infarto ó corazón. Ao ler esto Light pensa que é unha broma e pasa do tema, ó chegar a casa quedase pensando, prende o televisor e ve unha noticia dun terrorista que invadiu unha gardería e tomou como reféns os nenos máis as profesoras. Ao ver o nome do criminal decide escribilo no seu caderno e ver o que pasaba, ó ver que todos os reens saían pensou que si funcionara, pero tíñao que comprobar.

Pasados 7 días light ía camiñando pola rúa pensando a quén podía asesinar, de repente encontrouse cuns moteiros acosando a unha muller, ao ver esto light escribiu o seu nome e puxo que morrería atropelado por un camión, pasados os 40 segundos, Light ve como o atropelan.

AO chegar á casa Riuk asusta a Light facendo  que caia da súa silla pola súa aparienza , despois do sucedido Riuk explicalle a Light como vai o caderno de morte e que só el pode velo xa que agora é o propietario . Despois Light decide empezar un novo mundo sen maldade, así que decide purgar a todos os criminais do mundo e empézanlle a chamar polo nick :KIRA.

No noso proxecto sobre a Ribeira Sacra atopamos unha historia curiosa. Rastrexando as historias de afiadores, tan abundantes na provincia de Orense, atopamos esta:

Alan Lomax, musicólogo, considerado un dos máis grandes recopiladores de música popular do século XX, percorreu toda a península española recopilando a música popular e pasou varios anos facendo o mesmo en Galiza. Nesta viaxe Lomax coñeceu a José María Rodríguez, un afiador de Faramontaos que engaiolou ao norteamericano co son do “chifre” que se utilizaba na profesión para anunciar a presenza de traballadores ambulantes polas rúas das vilas e cidades.

E así comezou todo. A melodía arrancada do instrumento musical propio de afiadores e capadores cautivou a Lomax, que decidiu incluíla no seu álbum recopilatorio “The Spanish Recordings” de 1955. Un traballo no que José María Rodríguez, o afiador, tamén se converteu no verdadeiro protagonista cando apareceu a súa foto na portada.

Máis tarde, Miles Davis, unha das figuras máis relevantes, influentes e innovadoras do jazz, quedou tamén fascinado polo son do chifre e incluiuno no seu disco Pan Piper:

https://www.youtube.com/watch?v=ZDknO7SWLEk

No primeiro trimestre os alumnos de 4º da ESO fixemos unha exposición sobre Emilia Pardo Bazán. Unha gran escritora  pero antes dela houba outras moi boas tamén, como é o caso de Jane Austen e Concepción Arenal, entre outras.

     –Jane Austen foi unha novelista británica, que naceu en 1775.  Foi autora de obras de ficción romántica, a máis coñecida: Sense and Sensibility. O seu realismo, a súa penetrante análise da sociedade da época, unida ao seu uso da narración indirecta libre e a ironía, fan dela un dos máis estimados e influentes novelistas do século XIX.

Nesa época, as mulleres casadas británcias non tiñan poder legal para asinar contratos, e era común que unha muller que quixese publicar tivese un parente masculino que a representase na sinaura do contrato. Como moitas autoras dese tempo, Austen tivo que publicar os seus libros anonimamente: “By a Lady”.

 

Os alumnos de 4ESO no primeiro trimestre fixemos unha exposición sobre as autoras da época de Emilia Pardo Bazán. Ela defendeu a súa liberdade tanto como a das demais mulleres escritoras, defendéndoas da sociedade intolerante e opresiva, que lles impedía conseguir os seus logros. Un exemplo, a británica Emily Bronte:

A súa obra máis importante é a novela Wuthering heights (1847), traducida ao castelán como Cumbres borrascosas, considerada un clásico da literatura inglesa, que foi publicada baixo o pseudónimo masculino de Ellis Bell para sortear así as dificultades que tiñan as mulleres do século XIX no recoñecemento do seu traballo literario.​

 

No centro Seminario Menor da Asunción, no festival de nadal, as alumnas de 4º e os alumnos de 3º da ESO realizaron un teatro de sombras do nacemento de Xesús, aquí deixámosvos unha breve explicación.

O teatro de sombras empezou en Asia (140-87 a.C.) (en China, na India e na Indonésia onde se extendería hacia  Asia central, África do Norte e no centro oriental). 

O máis coñecido é o teatro de sombras Chino que é un xénero teatral que se interpreta con siluetas de personaxes pintorescos, feitos con coiro ou papel, que vai acompañado de música é cancións. 

Foi creado para para permitir ao emperador Wudi conversar coa súa esposa falecida, mentres que o teatro Karagöz, no Oriente médio que foi creado co obxetivo de resucitar aos bufóns Karagöz e Hacivat, executados cando traballaban na mezquita de Bursa. 

Esto introduciuse en Europa a partir de século XVII e renovouse no século XX. Poderíamos definir ao teatro de sombras como un resultado movible ou dinámico de unha ou varias persoas/figura, onde unha luz se proxecta nunha zona lisa.

 

Aquí mostrámosvos unhas imaxes da nosa obra: 

Traballo de Carla Giraut e Ainhoa Barral

Esta é a historia dunha carta que enviaron dúas irmás dende Rusia e que nunca chegou ao seu destinatario. Tamén de dúas irmás que acabaron  exiliadas en Rusia durante a guerra civil. Tamén trata de dous amigos aos que a guerra leva a loitar en bandos opostos.

Autora : Marina Mayoral

Durante a  Guerra Civil Carmiña e Miguel combaten no lado republicano, polo que mandan as súas fillas a un orfanato. Harmonía e Rosa parmeneceron no orfanato coa ilusión de saír pronto. Logo dun tempo trasladáronas a elas e aos demais nenos a RUSIA para fuxir da guerra e ter unha mellor vida.

Hoxe son os nenos ucraínos os que veñen como refuxiados ao noso país.

http://www.galiciaconfidencial.com/noticia/190778-galicia-preparase-acoller-refuxiados-ucrainos-avance-guerra-kiev

No proxecto de arte do alumnado de 3 da eso, en Lingua Galega, fixemos unha actividade relacionada coa poesía revelada e hoxe veño a falarvos dela.

A poesía revelada ou blackout poetry consiste en crear un texto, xeralmente unha frase poética, a partir doutro. É unha especie de xogo literario que xa practicaron poetas e artistas de vangarda a principios do século XX.

 

Trátase de crear un texto propio e orixinal, pero por outra, de conservar algo do autor, como se quedásemos con algunhas das súas ferramentas, as palabras. No meu caso fíxeno dun texto do libro Memorias dun neno labrego do autor Neira Vilas, e saquei esta frase:

O sol no inverno de neves e lobos é coma unha pedra, libre.

Fixemos durante o proxecto de artes unha actividade na materia de lingua galega titulada poesía revelada. Consistía en elaborar un texto poético a partir dun texto narrativo. Para realizar o noso texto hai que remarcar certas palabras que xuntas formen un poema con sentido propio, despois hai que tachar ou facer un debuxo tapando o texto narrativo pero deixando á vista as palabras que conformen o noso poema.

É unha idea orixinal do autor, debuxante e deseñador web Austin Kleon. Comezou a usar esta técnica para superar un bloqueo de escritor usando periódicos vellos. Este é un exemplo:

Os alumnos de 4º Eso fomos ao teatro para ver a obra  Ubú rey, neste caso nunha versión de títeres do grupo arxentino Tres tigres.

Esta obra de teatro é dun dramaturgo francés, Alfred Jarry, que foi estreada no 1896 e que representa o que moitas veces pasa cando lle das

o poder a xente que non é capaz de manexalo. Neste caso, o rei chegou a matar para facerse co trono, (tamén pode ser pola presión que a súa familia poñía sobre el) pero unha vez que xa tiña o trono empezou a ter un complexo de superioridade sobre o resto.

É unha obra entretida pero que tamén ten un transfondo que toca temas sociais e políticos.