Como sabedes, estes días celebramos a data do nacemento de Rosalía de Castro. Son moitos os eventos, actos, concertos, lecturas públicas, etc. que se levan adiante para recordar á nosa poeta universal. O Concello da Estrada realizou un video ben chulo, aquí volo deixo. Trátase dun audiovisual feito sobre a base dun poema de Rosalía musicado pola artista Guadi Galego, quen recibiu recentemente o “Premio a la Promoción de la Realidad Plurilingüe del Estado”… parabéns Guadi!

O pasado 24 de xaneiro, La Voz de Galicia, no seu suplemento cultural, publicou este artigo no que numerosas personalidades da nosa cultura contan que libro os marcou por primeira vez. Anímaste a contarnos cal foi o teu?

 

O director de cine José Luis Cuerda faleceu onte. Desde aquí agradecémoslle as fermosas adaptacións de obras literarias ao cine, entre elas varias de autores galegos:  A lingua das bolboretas (de Manuel Rivas), El bosque animado (de Wenceslao Fernández Flórez) ou Todo é silencio (de Manuel Rivas)…

Foi ademais un cineasta con sensibilidade coa nosa cultura e fascinación pola nosa terra. Tanto é así que no 2002 fundou a adega San Clodio na Ribeira Sacra, lugar onde pasaba longas tempadas.

Conmemorando o Día da Paz véuseme á cabeza o libro Tristes armas, de Marina Mayoral, que trata das causas da guerra es as persoas ás que atañe, maiormente aos nenos, que son separados dos seus pais ao comezo da guerra . O título tomouno  dun poema de Miguel Hernández:

Tristes guerras
si no es amor la empresa.

Tristes. Tristes.

Tristes armas
si no son las palabras.

Tristes. Tristes.

Tristes hombres
si no mueren de amores.

Tristes. Tristes.

Desde 1964, para recordar a morte de  Gandhi, celébrase o 30 de xaneiro o Día Escolar da Non Violencia e a Paz, recoñecido pola UNESCO en 1993. Nesta data lémbrase a necesidade da educación para a tolerancia, a solidariedade, o respecto aos Dereitos Humanos, a non violencia e a paz.

Un autor que escribiu moito sobre a guerra e as súas consecuencias foi Celso Emilio Ferreiro. Un exemplo é este poema contra a guerra de Vietnam:

Digo Viet Nam e basta

Digo bomba de fósforo.
Apenas digo nada.

Digo lombriga e larva
de carne podrecida.

Digo nenos de napalm,
terror de noite e selva,
fedor de cidade e cloaca.

Fame, suor, aldraxe,
pugas de aceiro, antropofaxia.

Digo guerra bestial,
tremor de terra, crime, lume, lava,
estoupido, verdugo
e mortandade en masa.
Digo gas abafante.

Apenas digo nada.
Digo yanqui invasor,
depredador de patrias.

Digo plutonio, pentágono,
esterco bursátil, palanca,
Presidente, gadoupa,
chuvia, amargura, baba.

Digo petróleo, ferro,
mineral, trampa,
lobo, caimán, polaris, cóbrega,
miseria, diplomacia.
Digo devastación que USA, usa.

Apenas digo nada.
Digo Viet Nam i está xa dito todo
cunha soia palabra.

Para abranguer a vergonza do mundo,
digo Viet Nam e basta.

Viaxe ao país dos ananos 1968

Para conmemorar o Día da Paz, nos corredores do Seminario loce unha pequena exposición de diferentes viñetas deste autor, que nas súas obras traballaba diferentes temas sociais e políticos, entre eles o da paz.

De pai galego, o xornalista Antonio Fraguas Saavedra, é familiar de Antonio Fraguas, autor homenaxeado o ano pasado co Día das Letras Galegas.  Forges foi toda a súa vida un mal estudante pero era un gran lector. No ano 1956, con só 14 anos, entra a formar parte da plantilla de  TVE, posto que non abandonaría ata 1973 para convertirse en humorista gráfico. Uns anos antes xa publicara un debuxo no “Diario Pueblo´, da man de Jesús Hermida.

Empezou a traballar en diferentes revistas e xornais, sendo un dos sete fundadores do famoso diario “El Mundo´´, que abandonou no ano 1995, para pasar a firmar o chiste editorial do diario “El Pais´´.

O pasado día 27 deste mes cumpríronse 75 anos da liberación do campo de exterminio de Auschwitz. Parécenos unha boa maneira de recordar esta data recomendando este libro da Editorial Galaxia.

Para non esquecer o Holocausto

Estou lendo un libro: O Principiño. O seu autor era francés, chamábase Antoine de Saint-Exupéry.

Este autor era piloto e tamén o protagonista ao que se lle estropeou o seu  avión no deserto do Sáhara e alí coñeceu ao principiño. Comeza contando que de pequeno debuxara unha boa que tragara a un elefante e cando llo ensinou aos maiores só vían un sombreiro e dixéronlle que deixase de pintar.

E o principiño, cando lle ensinou o debuxo, foi o único que se deu conta do que el pintara.

Nestes últimos anos tivemos a sorte de poder asistir aos marabillosos espectáculos que propón o Centro Dramático Galego, e temos a sorte de que  nos deixan o seu vestiario para as nosas obras de teatro, debido a iso hoxe queríavos falar algo desta institución.

O Centro Dramático Galego é unha unidade pública, dependente da Consellería de Cultura, que ten como obxectivo producir e distribuír espectáculos  teatrais en lingua galega, coa intención de normalizar a lingua no ámbito teatral. Dende  xaneiro de 2020 o seu novo director é Fran Núñez que precisamente foi un dos actores que fomos ver este ano na obra titulada  “Se fosen turistas levarían gafas de sol”.

O labor do CDG comezou en 1984.

O síndrome de Ulises foi tratado e estudado na clase debido á estreita relación que este ten coa obra teatral Se fosen turistas levarían gafas de sol, que pretende ensinar os efectos da emigración en Galicia debido a unha etapa de notable escaseza e pobreza, apoiándose na ilustración dunha serie de exemplos deste proceso.

Este concepto ten relación coa obra da Odisea, na que Homero, o seu autor, narra a volta á casa, tras a Guerra de Troia do heroe grego Ulises. Ademais de pasar dez anos fóra loitando, Ulises tarda outros dez anos en regresar á illa de Itaca, onde posuía o título de rei, período durante o cal o seu fillo Telémaco e a súa esposa Penélope deberán tolerar aos pretendentes que buscan desposala (eles crían que Ulises estaba morto), ao mesmo tempo que consomen os bens da familia.

Despois disto, Homero vai narrando as peripecias e perigos aos que Ulises se enfronta na viaxe cara á súa cidade . Finalmente, describe a chegada á casa e o encontro co seu fillo e a súaa esposa.

Actualmente, o síndrome de Ulises dá nome a un cadro de estrés que afecta a inmigrantes que viven situacións extremas. Ulises dá nome a este síndrome xa que viviu innumerables adversidades e perigos lonxe dos seus seres queridos.