Categoría: Xeral

 

No centro Seminario Menor da Asunción, no festival de nadal, as alumnas de 4º e os alumnos de 3º da ESO realizaron un teatro de sombras do nacemento de Xesús, aquí deixámosvos unha breve explicación.

O teatro de sombras empezou en Asia (140-87 a.C.) (en China, na India e na Indonésia onde se extendería hacia  Asia central, África do Norte e no centro oriental). 

O máis coñecido é o teatro de sombras Chino que é un xénero teatral que se interpreta con siluetas de personaxes pintorescos, feitos con coiro ou papel, que vai acompañado de música é cancións. 

Foi creado para para permitir ao emperador Wudi conversar coa súa esposa falecida, mentres que o teatro Karagöz, no Oriente médio que foi creado co obxetivo de resucitar aos bufóns Karagöz e Hacivat, executados cando traballaban na mezquita de Bursa. 

Esto introduciuse en Europa a partir de século XVII e renovouse no século XX. Poderíamos definir ao teatro de sombras como un resultado movible ou dinámico de unha ou varias persoas/figura, onde unha luz se proxecta nunha zona lisa.

 

Aquí mostrámosvos unhas imaxes da nosa obra: 

Traballo de Carla Giraut e Ainhoa Barral

Esta é a historia dunha carta que enviaron dúas irmás dende Rusia e que nunca chegou ao seu destinatario. Tamén de dúas irmás que acabaron  exiliadas en Rusia durante a guerra civil. Tamén trata de dous amigos aos que a guerra leva a loitar en bandos opostos.

Autora : Marina Mayoral

Durante a  Guerra Civil Carmiña e Miguel combaten no lado republicano, polo que mandan as súas fillas a un orfanato. Harmonía e Rosa parmeneceron no orfanato coa ilusión de saír pronto. Logo dun tempo trasladáronas a elas e aos demais nenos a RUSIA para fuxir da guerra e ter unha mellor vida.

Hoxe son os nenos ucraínos os que veñen como refuxiados ao noso país.

http://www.galiciaconfidencial.com/noticia/190778-galicia-preparase-acoller-refuxiados-ucrainos-avance-guerra-kiev

No proxecto de arte do alumnado de 3 da eso, en Lingua Galega, fixemos unha actividade relacionada coa poesía revelada e hoxe veño a falarvos dela.

A poesía revelada ou blackout poetry consiste en crear un texto, xeralmente unha frase poética, a partir doutro. É unha especie de xogo literario que xa practicaron poetas e artistas de vangarda a principios do século XX.

 

Trátase de crear un texto propio e orixinal, pero por outra, de conservar algo do autor, como se quedásemos con algunhas das súas ferramentas, as palabras. No meu caso fíxeno dun texto do libro Memorias dun neno labrego do autor Neira Vilas, e saquei esta frase:

O sol no inverno de neves e lobos é coma unha pedra, libre.

Fixemos durante o proxecto de artes unha actividade na materia de lingua galega titulada poesía revelada. Consistía en elaborar un texto poético a partir dun texto narrativo. Para realizar o noso texto hai que remarcar certas palabras que xuntas formen un poema con sentido propio, despois hai que tachar ou facer un debuxo tapando o texto narrativo pero deixando á vista as palabras que conformen o noso poema.

É unha idea orixinal do autor, debuxante e deseñador web Austin Kleon. Comezou a usar esta técnica para superar un bloqueo de escritor usando periódicos vellos. Este é un exemplo:

Os alumnos de 4º Eso fomos ao teatro para ver a obra  Ubú rey, neste caso nunha versión de títeres do grupo arxentino Tres tigres.

Esta obra de teatro é dun dramaturgo francés, Alfred Jarry, que foi estreada no 1896 e que representa o que moitas veces pasa cando lle das

o poder a xente que non é capaz de manexalo. Neste caso, o rei chegou a matar para facerse co trono, (tamén pode ser pola presión que a súa familia poñía sobre el) pero unha vez que xa tiña o trono empezou a ter un complexo de superioridade sobre o resto.

É unha obra entretida pero que tamén ten un transfondo que toca temas sociais e políticos.

Esta obra conta a historia de dúas nenas exiliadas a Rusia (Rosa e Harmonía) pola guerra civil daquel momento. Na súa estancia en Rusia terán clases, unha casa, e unha coidadora chamada María del Mar. Esta historia fala do que é a guerra, como sofre a xente dos distintos bandos e os camiños que che poden levar a facer isto, neste caso como podían sufrir estas dúas rapazas pero tamén como sufrían os seus pais. Na imaxe algúns dos denominados”nenos da guerra” a punto de ser embarcados para apartalos do conflicto.

Eu creo que é unha obra na que podes darte conta de todo o negativo que ten calquera guerra, por simplemente dúas personas que teñan pensamentos diferentes. Gustoume bastante, aínda que tes que prestar atención xa que na historia transcorren moitos anos.

Quedaos en la trinchera y luego corred comienza el día 28 de julio de 1914, el mismo día en el que el Imperio Austrohúngaro declara la guerra a Serbia y el mismo día en el que las nubes de guerra se verían en toda Europa hasta casi cuatro años y medio después.

La historia comienza con un niño, Alfie, que el día de su cumpleaños ve a su padre, lechero de profesión, entrar en casa vestido de militar, lo cual solo podía significar una cosa: se estaba llamando a voluntarios en toda Gran Bretaña y su padre se había alistado. El libro muestra desde la perspectiva de este niño cómo se ve la propia vida civil en una guerra: judíos provenientes de Praga enviados a la Isla de Man, las calles desiertas de hombres jóvenes, pues todos estaban en Francia, la dura vida de su madre, una mujer sola, que tiene que sacar a su hijo adelante sin ayuda de nadie, la peligrosa situación de los objetores, que eran perseguidos y cruelmente castigados a causa de “no ser patriotas”, las esperanzas de un niño que quiere volver a ver a su padre y que poco a poco se van diluyendo en el contexto de lo que sería una de las guerras más sangrientas de la historia, las duras secuelas de la guerra, no solo las físicas, sino las mentales, y la precaria situación de los niños en este contexto. Sin duda es un libro digno de ser leído, simplemente por las enseñanzas y valores que transmite.

Y me gustaría concluir con una de las frases que más me llamó la atención del libro: “Los críos de nueve años suelen cumplir diez antes o después. Son los críos de diecinueve los que tienen dificultades para cumplir veinte”.

Revolución es un libro que está ambientado en el contexto histórico de la Revolución mexicana y explica casi a la perfección el contexto sociopolítico de ese México revolucionario de principios del siglo XX.

El argumento del libro se basa en un joven llamado Martín Garret, un director de minas español al que la casualidad lleva ante la presencia del revolucionario Francisco “Pancho” Villa; también la casualidad hace que se enrole como guerrillero sirviendo en su ejército contra el gobierno dictatorial del Porfiriato; y también la casualidad es la que provoca que un simple empleado de minas termine tras muchos varapalos ayudando como artificiero a la guerrilla del coronel.

Creo que este libro es una obra muy buena, no tiene gran complicación a la hora de ser leída y tampoco una extensión tan grande. El título, Revolución, describe a la perfección y de una forma completamente comprensible la Revolución Mexicana y esa etapa tan convulsa en la historia de ese país. Es un libro interesante tanto en el aspecto histórico como de la narrativa, ya que sin ser un libro de historia al uso, puesto que no narra una historia que realmente haya pasado, hace que el lector logre entender la tesitura, tanto del pueblo mexicano como del protagonista de esta novela.

Hai uns días, os alumnos de 4º da ESO realizaron unha rutina de pensamento: vexo, penso, pregúntome. Tras ver esta pequena peza audiovisual,  elaboraron a súa particular listaxe de obras e personaxes que deixaron pegada nas súas vidas (cancións, libros, películas…). Porque, de verdade alguén pensa que seriamos os mesmos sen….?

Convidámoste a facer o mesmo: pensa, pregúntate, que incluirías na túa listaxe particular?