Tristes armas, Miguel Hernández

Como se se tratase dun cesto de cereixas, dunhas lecturas saen outras. O título Tristes armas tómao a súa autora, Marina Mayoral, do poema Tristes guerras  de Miguel Hernández. Algún alumno de 4º tivo a iniciativa de ler a poesía de Miguel Hernández e pode contarnos as súas impresións.

Tristes guerras
si no es amor la empresa.

Tristes. Tristes.

Tristes armas
si no son las palabras.

Tristes. Tristes.

Tristes hombres
si no mueren de amores.

Tristes. Tristes.

Cancionero y romancero de ausencias.
Poesías completas.

5 pensamentos sobre “Tristes armas, Miguel Hernández”

  1. Dous bandos , dúas irmás, e unha guerra. Tristes armas é un libro que relata a historia familiar de dúas irmás que teñen que exiliarse a Rusia por temor ás represalias do bando franquista mentres os seus pais quedan en España. Medran en Rusia e non teñen noticias dos seus pais porque a carta que lle enviaron elas nunca chegou. Ao acabar a guerra unha das fillas nunca viu a nai e a outra si porque facía espectáculos por todo o mundo.
    Cando xa eran maiores as irmás volveron para Galicia e o neto do antigo carteiro deulle a carta que nunca chegou ás mans da pobre nai. O que fixeron coa carta foi gardala para que nunca se olvidasen do mal que o pasaron.

  2. RESUMEN CORTO DENDE O MEU PUNTO DE VISTA (SEN SPOILESR)
    Tristes armas é un libro que mostra algo do que aconteceu na guerra civil española, falando sobre todo dos refuxiados e dos emigrantes cunha gran carga sentimental nos personaxes. Eu creo que expresa moi ben os acontecementos que sucederon na guerra sen apoiar a ningún bando particular (aínda que a historia se centra en persoaxes dun bando concreto). Eu recomendo esta historia, é sencilla de ler, é curta e ten unha historia nosa (dos españois) é moi interesante, ademais de que aprendes algo de historia.

  3. O que máis me gustou de Miguel Hernández é a súa Elegía a Ramon Sijé

    No hay extensión más grande que mi herida,
    lloro mi desventura y sus conjuntos
    y siento más tu muerte que mi vida.

    Ando sobre rastrojos de difuntos,
    y sin calor de nadie y sin consuelo
    voy de mi corazón a mis asuntos.

    .Temprano levantó la muerte el vuelo,
    temprano madrugó la madrugada,
    temprano estás rodando por el suelo.

Deixa unha resposta