É un discurso autorreferencial que se manifesta de varias maneiras. Nalgúns casos, o autor interrompe o argumento ou métese dentro del para aclarar algo, emitir xuízos sobre a propia obra e a súa preparación, tratar temas relacionados co xénero e as técnicas narrativas ou falar de literatura en
xeral.
Un exemplo, así falaba da súa escrita nunha entrevista:
“A poesía debe indagar e cuestionar a orde das cousas, senón para que é, se a poesía o que vai servir é para dulcificar o que xa está ou para cantar as posibles excelencias do que xa está non sirve para nada.”